Kontynuatorzy

Alexander de Talleyrand-Périgord  książę Dino  1813-1894

      Młodszy syn Doroty i Edmunda. Jako chłopiec pobierał nauki ze swoim starszym bratem w renomowanym paryskim Liceum Henryka IV. Obaj chłopcy nie mieszkali z matką tylko w mieszkaniu w dzielnicy łacińskiej pod opieka preceptora pana Martina.

synowie Doroty Alaxander i Ludwik

Odbywał on z nimi również wizyty u członków rodziny. Philip Ziegle pisał, że młodszy z braci był inteligentny szybki w miłości i nienawiści, przekorny po ojcu, wybuchowy i nieobliczalny.

     W roku 1827 Alexander rozpoczął naukę w królewskiej szkole morskiej w Angoulème. Pływał tam między innymi  na fregatach „Coroline” i „Dauphin”. W 1830 wypłynął na prawie dwuletni rejs na korwecie „Seine” m.in do Brazylii. W 1833 roku otrzymał stopień komandora porucznika ale już po dwóch latach poprosił o zwolnienie ze służby w marynarce.

Valentyna de Sinte-Aldegonde

Matka Alexandra zaaranżowała jego małżeństwo z  Marią Valentyną Józefiną hrabiną de Sainte-Aldegonde. Ojciec przed ślubem zrzekł się na rzecz syna tytułu księcia Dino. Ślub odbył się  08.10.1839 w zamku Beauregard należącym do rodziny panny młodej.

Alexander zdradzał liczne talenty humanistyczne. Zafascynowany architekturą zamku w którym mieszkał, w  1841 roku opisał i wydał jego historię „Noice historique sur le château de Beauregard”  

Często jeździł do Włoch zgłębiając historię zajmując się kulturą i sztuką. W roku 1846 przetłumaczył na francuski i opublikował „Kroniki miasta Sieny”
(Chroniques siennoises, traduites de l’italiwn, prècèdès d’une introduction et sccompagnèes e notes).

     Brał aktywny udział w wojnie lombardzkiej w latach 1848-9, po której napisał książkę. Stała się niezwykle popularną lekturą we Francji w połowie XIX wieku. Był też uczestnikiem wojny krymskiej w stopniu kapitana 1-go pułku Legii Cudzoziemskiej. Małżeństwo z piękną Walentyną nie było udane. Żona była wierna, ale niestety tylko swoim przedmałżeńskim miłościom.  Nigdy nie wytłumiła w sobie uczucia do Anatola Nikołajewicza hrabiego Demidow rosyjskiego przemysłowca, kolekcjonera sztuki, mecenasa artystów i uczonych.  Bratowa Alexandra z Żagania Paulina(2 żona Ludwika) napisała w pamiętniku, „że żeniąc się z tą kobietą zrobił błąd i został ukarany”

     W spadku po matce Alexander otrzymał:  Otyń z zamkiem i folwarkami, Zakęcie, Stary Staw, Bobrowniki, Ługi, Konradowo, Niedoradz, Suchą, Drzonków, Czasław, majątek Gołaszyn, Borów Polski no i oczywiście  Zatonie w którym zamieszkał.

Alexander we Florencji

      Wpisał się w historię Zatonia tym ze przebudował pałac i oranżerię. Pałac zyskał znacznie na wyglądzie przez okazały budynek oranżerii w stylu korynckim. Prawdopodobnie właśnie z jego inicjatywy pojawiły się w parku elementy nawiązujące do antyku:  kopia rzeźby Polihymni, kopia rzeźby dzika kalidońskiego i oryginalny sarkofag rzymski z III wieku n.e. Aleksander doprowadził również do przeniesienie dzwonów z ruin kościoła św. Jana do ewangelickiego zboru.  To właśnie decyzją Alexandra został wybudowany nowy folwark Alaxanderhof późniejszy Marzęcin. Właściciel spędzał sporo czasu w Zatoniu i Żaganiu, ale na miesiące zimowe przeprowadzał się do Florencji. Tam żywo uczestniczył w życiu kulturalnym i towarzyskim. Jego  talenty twórcze zaowocowały między innymi napisaniem librett do oper, które wystawiano we Włoszech.  W roku1879 książę sprzedał wszystkie swoje śląskie posiadłości Rudolfowi Friedenthal za 3360 tys. marek i wyjechał do ukochanej Florencji. Zmarł  w roku 1894 i tam został pochowany w rodzinnym grobowcu.

Kaplica grobowa Talleyrandów we Florencji

 

Archambaud   hrabia de Talleyrand-Périgord  późniejszy książę de Dino  1845-1918

      Trzecie pokolenia Talleyrandów w Zatoniu reporezentuje hrabia późniejszy książę Archambaud. Urodził się 1845 roku jako  piąte dziecko (najmłodsze Alexander zmarło). Dorota de Talleyrand-Périgord nie miała w swoim życiu zbyt wiele czasu dla swoich dzieci. Kiedy się rodziły, była u szczytu sławy i w wirze najważniejszych europejskich wydarzeń. Pod koniec życia jednak nadrabiała zaległości wobec potomków, poświęcając sporo czasu swoim wnukom i wnuczkom. Wielką słabość miała do Archambou czyli Archibalda syna Alexandra. Często przebywał  on w żagańskim pałacu. Dorota opłacała mu lekcje u matematyki
i rysunku u nadwornego malarza Zimmermanna. Wnuki chętnie wcielały się też w role podczas wystawianych przez babkę  w żagańskim pałacu przedstawień. 26 listopada 1861 roku w „Śnie Egmanta” i ” Scenie z obozu Wallensteina” występował ku uciesze wszystkich Archibald.  W 1876 roku w Zatoniu rodzice  wyprawił mu huczne wesele .

wesele Archibalda i Anny w Zatoniu

Jego wybranką była Anna Gonaut-Biron. Archibald zrobił szybką i błyskotliwa  karierę w pruskiej armii. Archibald jako jedyny z Talleyrandów w czasie wojny francusko-pruskiej opowiedział się po stronie Prus.

Pozostali Talleyrandowie bronili honoru Francji. Gdy Archibald otrzymywał Krzyż Żelazny jego kuzyn  Legię Honorową. To zaszczytne odznaczenie jednak nie przyjął uznając, że nazwisko okryło się hańbą przez krewniaka w pruskim mundurze.

Ostatecznie pod koniec życia Archibald porzucił salony  Berlina i osiadł we Francji godząc się z rodziną. Z francuskiej ziemi obserwował kolejną wojnę między narodami, które po połowie władały jego sercem. Zmarł w 1918 roku Szwajcarii.